De Laatste maand Helsinki

De laatste maand Helsinki,

Wat is de tijd toch belachelijk snel gegaan! Mijn laatste ’reisverslag’ schrijf ik weer vanuit Bentelo. De laatste maand was geweldig, net als de voorgaande maanden. Ik zou zo weer terug gaan!

In april hebben we het BBQ-en ontdekt, de buren hadden een barbecue daar moesten we natuurlijk wel gebruik van maken. Samen met Stefan, buurjongen NL, hebben we dit enkele keren gedaan. Het had wel charme; in trainingsbroek en top (in de campingsmoking), biertjes koud houden in de laatste hopen met sneeuw, doen alsof het zomer is en heel optimistisch zijn! Daarna eindigen met je winterjas aan, maar wel fanatiek blijven barbecueën, erg leuk!!

In het paasweekend hadden veel mensen vrienden en bekenden op bezoek, het was erg druk in de Linnoituksentie. Maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Vooral veel buiten eten, zowel bbq-en, als op het balkon eten bij de buren. Met Tatiana, mijn flatgenoot, zelfs nog een rondje hardlopen. Als paasontbijt Zwitserse pannenkoeken gegeten bij Carole, en natuurlijk veel uit. Op goede vrijdag was het redelijk rustig qua uitgaansgezelschap. Op tweede paasdag was het overall belachelijk druk; ’s middags was er weer een ’buitenfeestje, eaterBBQ genoemd’ in de Linnoituksentie. Volleyballen, kletsen, biertjes drinken en zingen (helaas geen eieren zoeken). ’s avonds met een groep naar het centrum, we gingen uit van een ’normale zondag’ (dus blauwe beker avond bij The Tiger). Die club gaat om 22 uur open, we waren om 21.45 in de stad. Maar tot onze verbazing stond er een rij van enkele honderden mensen! Zoveel mensen had ik in Helsinki nog nooooit bij elkaar gezien, wat een volk! Na 45 minuten in de rij hebben gestaan (we zijn in het midden gaan staan, bij mensen die we ’toevallig’ kenden), was de security veel aan het schreeuwen, uiteraard in het Fins, we begrepen er niets van en bleven gewoon staan. Uiteindelijk gingen ze over in het Engels, de club was vol en we konden er nooit allemaal in. We moesten maar naar huis gaan! Dat deden we dus niet, we gingen op weg naar een andere club (Onnela), hiervoor hebben we ruim een uur in de rij gestaan, om 12 uur waren we binnen. Het was uiteindelijk een leuk feestje (dat mag ook wel na zolang wachten!!).

Op 2e paasdag zou ik een telefoontje krijgen van ILEX, een telefonische sollicitatie. Het was eerst nog wel een gepuzzel met de tijd wanneer ze zouden bellen (EST-time). Een hele aardige vrouw belde, ze vertelde me precies wat ze graag wilde doen in dit gesprek, maar ook dat dit haar eerste telefonische sollicitatie was, en dat ze erg benieuwd was hoe het ging. Ze pakte mijn papieren erbij, en stelde enkele vragen. Ze was heel enthousiast, net als mij. Ook vroeg ze in welke setting ik graag wilde werken. Ik had keus uit verschillende werkvelden (ik had vooraf al gekozen, maar dit was nog te ruim), ze stelde mij de keus uit: Kinderen tussen de 5 en 11 jaar die seksueel misbruikt zijn, en zelf andere kindjes misbruikten, die nu behandeling krijgen over normen en waarden van seksualiteit. Wat is normaal, deze kinderen hebben veel meegemaakt, en een ’vertekend beeld’, als hulpverlener zou ik dit proces met ze aan gaan. Dit is niet wat voor mij, dit zou ik niet kunnen, dit gaat me teveel aan het hart! Ook had ik de keus om met autisten te werken, in allerlei leeftijden, allerlei vormen. Hier heb ik geen ervaring mee, en het lijkt me niet echt mijn doelgroep. Ook kon ik met personen werken met een verstandelijke beperking (het werk wat ik toen ook bij Aveleijn heb gedaan), dit viel ook af. Ik heb gekozen voor jongeren tussen de 11 en 21 jaar die om verschillende redenen niet meer thuis kunnen wonen, en dus in een ’gezinsvervangend tehuis’ zijn opgenomen. Ze gaan overdag naar school, en daarna hulp met huiswerk, en natuurlijk aan de slag met het behandelplan. Naast de jongeren begeleid ik dan ook het personeel (dit is de bedoeling), ik ben veel hoger opgeleid als het personeel, deze hebben vaak alleen lagere school, en vele jaren ervaring. Het is de bedoeling dat ik het personeel bijscholing geef, ik ben heel benieuwd hoe dat gaat (als 23 jarige snotneus iemand van 50 uitleggen hoe hij/zij moet werken..). De uitdaging word groot! Over een maand hoor ik meer van ILEX, en of ze een werkplek hebben gevonden, en vooral waar in Amerika ik kom werken. Het gaat zeer waarschijnlijk tussen Maine of New York.. Ik hoop dat ik snel wat hoor!!

Op woensdag 27 mei, onze laatste woensdag, hebben we onze presentatie van ons bachelor raport gehouden. Dit was voor een klas met Finse studenten (en één exchange student uit Zweden), met een docent. Isabell en ik hebben een PowerPoint presentatie gemaakt (nouja laten maken, thnx buurman) in het Engels, over ons persoonlijk verteld, over onze opleiding en bijbehorende stages. En natuurlijk het belangrijkste: ons bachelor onderzoek over sterke en verbeterpunten in het hulpverleningsproces voor tienermoeders in Nederland en Finland. De docent was erg enthousiast, en we hebben leuke feedback van haar gekregen (voorbeeld; The presentation was Awesome, in mijn ogen errug professioneel haha), en de interactie met de studenten was ver te zoeken, dit was wel erg jammer. Na 45 minuten presenteren werden we bedankt, hebben we folders uitgedeeld en zijn weer naar huis gegaan! Die punten hebben we ook mooi binnen!

’s Avonds kwamen Judith en Sofie bij mij koken, we hebben gekozen voor een zelfgemaakte pizza! Erg lekker, en veel ’gedoe’, maar erg gezellig! Deze hebben we opgegeten op het balkon, daarna kwamen de buren alweer langs voor een drankje en verschillende potjes UNO. Dit was mijn laatste keer Onnela (jaja mijn structuur in Helsinki was Tiger op zondag, en Onnela op woensdag). We gingen met een redelijk grote groep op weg naar de Onnela. Daar hebben we lekker veel ’bleuberryshots’ gedronken (zooo lekker, met room en likeur). Het was een erg leuke avond, we hebben de taxi terug genomen!

28 april, een receptie op de NL ambassade ter ere van de verjaardag van de koningin!
Met enkele Nederlandse studenten afgesproken op het station om samen een hapje te gaan eten, we hebben gegeten in de Noodlebar (jaja met stokjes). Daarna in de tram richting de Villa van de ambassade (we wisten niet precies waar het was, wel in welke wijk). In de tram zaten enkele mensen in een netjes pak, met een oranje strikje. Ook wij (nouja de dames) hadden iets oranjes aan, de heren bleven uiteraard een beetje achter. We zijn de mannen in pak, met oranje strik gevolgd, en daar was de receptie. Na onze uitnodigingen ingeleverd te hebben, en handjes geschud te hebben. Zijn we naar de bar gegaan om de eerste Heineken van de tap te halen, lekker hoor! (en gratis, we blijven wel Nederlanders heh haha). De ambassadeur kwam nog bij ons om te informeren wat we in Finland deden, toen volgde zijn toespraak. We luisterden met zn allen (van deftig in pak, van mensen met kleine kinderen, alles stond door elkaar) naar het Finse volkslied. We kregen daarna een blaadje met twee coupletten van het Wilhelmus, die we uit volle borst meezongen met z’n allen. Een leuke ervaring! De toespraak was in het Nederlands, erg leuk (de ambassadeur lichte dit toe in het Engels waarom). Qua hapjes was er van alles was, rookworst, haring, bitterballen e.d. e.d. Lekker allemaal!

Voor mij was het belangrijk om van iedereen afscheid te nemen, dit heb ik proberen te doen in de vorm van een ’Goodbye Isabell & Iris Preparty’. De uitnodiging was als volgt:
’Goodbye Isabell & Iris party, (Hope to see you never again ;)
Our last week in Helsinki is a fact. We are going back to Germany & the Netherlands after 3 months. We want to celebrate with you all that we are leaving Finland. We are having a pre party to “celebrate” that we are going… On Friday 29 April, around 21.00 at our place (Linnoituksentie 10R 167) After that we go, all together, into the city center to Party Party!!
Bring your drinks, good mood, presents, and your tissues!!! ;)’

Op deze avond kwamen de mensen met wie ik, wij, veel omgegaan zijn. En met vele van hen had ik een goede band (klinkt lekker emotioneel). Ze waren belangrijk voor mij en hebben bijgedragen aan deze super ervaring in Helsinki. De avond begon goed, ik wilde samen met Isabell nog een drankje doen op ons zoo geliefde balkon. Toen ging de bel (om 8 uur), buurmeisje Anne & Carole hadden chocolademuffins voor ons gebakken als cadeautje. Later kwam Alberto nog met een zelfgemaakte chocoladetaart (we noemden het ook wel zijn ‘orgasm-cake’ die we al eerder hadden gegeten, met een spontane sessie van Seks & the city er achter aan, onder het mom: wat kan het leven toch ontzettend mooi zijn!!). Er kwamen die avond allerlei mensen binnen druppelen, na singstar, veel kletsen, drankjes, en lekkere chocolade muffins + -taart zijn we naar het centrum gegaan met de bus. We zijn weer naar Velvet geweest, en hebben hier nog een tijdje gedanst. We hebben niet de laatste bus terug genomen, want de volgende dag was het Vappu! Een van de belangrijkste (studenten) feestdagen van Helsinki (als tip: Google Vappu, het is geweldig om te zien).

De zaterdag van Vappu (in de week ervoor waren er allerlei Pre Vappu Party’s) stond in het teken van het wassen van het beeld ‘Havis Amanda’ door studenten die dit jaar afstuderen. (het beeld staat op Market Square Kauppatori, in de haven waar je het veerpontje naar Suomalinna kunt pakken) De traditie van Vappu is dat studenten verkleed gaan, zo gek mogelijk, en hun studentenoverall dragen. De studenten hingen in tuigjes rondom het beeld, met bezems en heel veel schuim. De straat was afgezet, en er waren heel veel mensen. Na een uur schrobben, en verschillende studenten die aan de kraan ‘hingen’, kwam de ontknoping: Het beeld krijgt elk jaar op 30 april een speciale muts op, deze wordt om 18 uur onthuld. Wij gingen er vanuit dat het een hele grote speciale creatie zou zijn, maar het was een ‘zeemanspet’. Veel gejuich, en veel geproost (natuurlijk alcohol drinken, wel op z’n Fins heh) bleven veel mensen nog staan om na te praten. Ik had voor zon grote feestdag meer uitbundige mensen verwacht, er speelde een band, maar niemand danste echt. Dit vond ik wel jammer, het was niet het ‘Koninginnedag-idee’ (ook 30 april, wij Nederlanders waren mooi in het Oranje verkleed) wat ik verwacht had. Maar het was leuk. Rond 19 uur vertrokken wij naar het Alexanderplein (waar de witte domkerk staat), de hele trap zat vol met studenten (uiteraard weer in de overall), en het plein ervoor was ook bezaaid met mensen. Hier zijn we tussen gaan staan/zitten/zingen/drinken!!
Toen het donker begon te worden zijn we naar een pizzeria gegaan, hier hebben we met een redelijk grote groep gegeten. Daarna wilden we nog wel uitgaan, alle feestjes begonnen om 9 uur. Die dag was het redelijk koud (ja ik hoor jullie denken, je zit in Finland, daar is het nu eenmaal koud), we waren redelijk koud en moe, en de entree was overal 15 euro. Dus hebben we besloten om fijn naar Kontula te gaan, en daar in ons huis lekker UNO te spelen en een drankje te drinken na een fijne warme douche.

1 mei, Vappu Picknick.
Op 1 mei wordt in alle (grote) parken van Helsinki gepicknickt. De traditie is dat er ’s nachts niet geslapen word, en dat iedereen neerstrijkt in de parken om daar een picknick te houden. Wij waren rond 12.30 in het Kaivopustopark. We zijn op onze plastic tassen en handdoeken gaan zitten. Dit wel na ruim een uur wandelen door de menigte van mensen, en zig zagend door de ontzettend grote mensen massa! Wat een volk zeg!! Maar ontzettend gaaf om te zien zeg, erg leuk! Ik zal jullie de foto’s snel laten zien! We hebben lekker gepicknickt met alles wat we nog in huis hadden (praktisch alle supermarkten waren deze dagen gesloten), dit was erg gezellig. Na een half uur gezeten te hebben, lekker optimistisch op ons handdoekje. Begon het te hagelen en te sneeuwen, het was die dag 7 graden, dit kan toch niet?! Maar we zijn stug blijven zitten, en hebben het gezellig gemaakt met z’n allen!!

Onze allerlaatste dag…
’s Morgens vroeg opstaan, wekkertje stond op half 7. Maar ik was al voor de wekker wakker, druk bezig geweest met mijn koffer en tassen inpakken. De koffer was niet zo gek veel werk, lang leve de Vacuümzak (kleertjes erin, zak dicht, stofzuiger erop, en vacuüm maar.. scheelt veeeeel ruimte!!!) Ik was erg vroeg klaar, en rond 13 uur zou Ezzedine (Isabell’s vriendje) pas komen om ons naar het vliegveld te brengen. Isabell kwam thuis, we hebben nog samen ontbeten, nog enkele malen op ons balkon gestaan, nog veel muziek geluisterd (incl. meezingen natuurlijk, sorry buren!) die ons deed denken aan onze tijd hier. En sommige mensen wilden nog afscheid komen nemen op onze laatste dag (dat wilde ze de avond ervoor niet doen, want dat was te lastig.. Nou nu was het pas lastig). Eerst kwam Alberto, die heeft een hele tijd bij ons gezeten, toen hij weg was.. Toen begon het ‘drama’, hij was de deur nog niet uit of Isabell en ik hadden een spontane huilsessie omdat we weggingen. Op dat moment kwam Carole aan de deur, goed getimed, dus toen met zn drieen ff huilen en afscheid nemen (heerlijk wijfengeneuzel). Toen kwam Ezzedine, al onze bagage in zijn auto, toen op naar het vliegveld. Na 2.20 vliegen kwamen we aan in Düsseldorf, hier werd Isabell opgehaald door haar moeder, en ik door mijn vader. Toen ik thuis aankwam had ik nog een erg leuke verrassing: het huis was versierd, ik had er twee spandoeken staan. Ook zat er visite in de woonkamer, erg leuk allemaal!! En erg bedankt voor de spandoeken en de cadeautjes, top!!! Dit was goed thuiskomen ;)

Zeer zeker volgt over enkele maanden een nieuw reisverslag vanuit een ander land. Tot dan!!!